“Wat heb jij een fantastische baan!” “Ga je nu alweer op vakantie?” “Mag ik mee?” “Als je een reisbegeleid(st)er nodig hebt, mag je mij altijd vragen,  dat kan ik ook wel.” “Jij doet maar!” Zomaar een paar opmerkingen die ik regelmatig krijg te horen.

Een wereldbaan!
De eerste opmerking is meer dan terecht! Ik heb fantastisch werk. Ik geniet van alle facetten. Van het uitwerken van een offerte, het opstellen van een realistisch reisprogramma, het calculeren, de administratie, de voorbereidingen voor vertrek tot en met de evaluatie na terugkomst. Mijn werk is mijn passie. Ik heb daar bewust voor gekozen. En als ondernemer kan ik ook nog eens mijn eigen tijd indelen. Wat een vrijheid.

Altijd op vakantie
De kers op de taart is natuurlijk het zelf begeleiden van de groep.
Maar vakantie? Nee, dat is het zeker niet! Het is werken van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Ik wil de verwachtingen van de groep waarmaken. Nog liever overtreffen. Alles moet vlekkeloos verlopen. Als reisbegeleider ben ik er voor de gasten en improviseer ik als het nodig is. Bijvoorbeeld als iemand ziek is, of bestolen wordt, of als de bagage niet aankomt. Ik ben een luisterend oor en een helpende hand. Ik ben verantwoordelijk voor het welslagen van de reis.

Een beetje stress hoort erbij
Heb je enig idee hoe zenuwslopend het is als je met een bus vol gasten, op weg naar de luchthaven, in de file komt en de vlucht dreigt te missen?
Het gebeurde enige tijd geleden toen ik met een groep in Budapest was. Voor vertrek merkt iemand nog op dat we zo vroeg naar de luchthaven gaan. “Staan we daar te wachten! Waarom blijven we niet langer in de stad?”. Maar deze reisleidster is onverbiddelijk. Op tijd naar de luchthaven! Beter twee uur wachten op de luchthaven dan ook maar enigszins het risico lopen om een vlucht te missen. En dan gebeurt het! Wegafsluiting. Stilstaande auto’s. Alles muurvast.

Alles komt goed, toch?
Niemand maakt zich zorgen. De reisleidster regelt het wel! Ik voel de stress maar dat wil ik niet laten merken. Eerst maar eens met de buschauffeur praten. De Hongaarse chauffeur werkt mee en besluit stapvoets via de vluchtstrook de snelweg te verlaten. Maar ook daar staat alles vast. Bij ieder rood verkeerslicht haalt onze dappere chauffeur de stilstaande auto’s in en zorgt dat hij vooraan staat. Om bij het volgende verkeerslicht deze manoeuvre te herhalen. Niet legaal, zeker niet, maar dat boeit mij niets op dat moment. Ik moet en zal die vlucht halen!

Houd dat vliegtuig tegen!
Ik bel de luchthaven en leg de situatie uit. Ik hoop oprecht op enig begrip bij de luchtvaartmaatschappij. Op het moment dat de incheckbalies sluiten, arriveren we bij de luchthaven. En dan blijkt alle moeite niet voor niets. Het voltallige personeel van de luchtvaartmaatschappij staat op ons te wachten en loodst de groep met gezwinde spoed naar het vliegtuig. En passant zorgen ze dat de bagage in het ruim komt.
Een kwartier na aankomst op de luchthaven zit de hele groep in het vliegtuig. Ik kan, weliswaar met een paar extra grijze haren, opgelucht ademhalen. Gelukt!

Jij doet maar?
Zomaar een voorbeeld van een waargebeurd stressmoment. Reizen is avontuur en gebeurtenissen als deze maken mijn werk pittig maar boeiend.
Ik doe maar? Neen! Op zo’n moment doet mijn aanwezigheid er toe! Het is hard werken; ik voel de verantwoording. Maar het levert ook een heerlijk voldaan gevoel op.
Inderdaad, ik heb een fantastische baan!